บทที่ 4 ฉันชื่อโรนัลด์
“อะไรนะ” ดวงตาของแอเดลีนเบิกกว้างขณะจ้องมองโรนัลด์อย่างไม่เชื่อสายตา
ผู้ชายที่เธอมีวันไนต์สแตนด์ด้วยคนนี้ คนที่จู่ๆ ก็กลายมาเป็นเจ้านายของเธอ ตอนนี้จะมาให้เธอรับผิดชอบเขางั้นเหรอ
แอเดลีนนวดขมับที่ปวดตุบๆ “คุณวิลเลียมส์คะ ฉันนึกว่าตอนที่คุณจากไป หมายความว่าเราจะไม่ติดต่อกันอีก”
“ผมไม่ได้ไปไหน ผมไปตามแพทย์ประจำตระกูลมา” โรนัลด์ตอบพลางจ้องมองเธอไม่วางตา
เขาไม่ได้จากไปจริงๆ โทรศัพท์ของเขาแบตหมด และในห้องก็ไม่มีที่ชาร์จ เขาเลยต้องไปขอยืมพาวเวอร์แบงก์จากพนักงานต้อนรับ
พอเขาติดต่อแพทย์ประจำตระกูลและกลับมาที่ห้อง แอเดลีนก็หายตัวไปแล้ว
เพื่อตามหาเธอ โรนัลด์ได้ตรวจสอบข้อมูลการจองโรงแรมในคืนนั้นเป็นพิเศษ แต่กลับพบว่าใช้บัตรประชาชนของเขาในการเช็กอิน ทำให้ไม่เหลือร่องรอยข้อมูลของหญิงสาวเลย
ในตอนที่เขากำลังคิดว่าพวกเขาอาจจะไม่มีวาสนาได้พบกันอีก แอเดลีนก็มาปรากฏตัวที่บริษัทของเขา
มุมปากของโรนัลด์ยกขึ้นเล็กน้อย “ถ้างั้นเราไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายกันก่อนนะ?”
น้ำเสียงของเขานุ่มนวล ท่วงทำนองยังแฝงไปด้วยความตามใจเล็กน้อย แอเดลีนพบว่าตัวเองพยักหน้าตอบรับไปก่อนที่จะได้ทันคิด
เธอมานึกเสียใจก็ตอนที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว โรนัลด์พาเธอตรงไปยังแผนกสูตินรีเวชกรรม
ที่โรงพยาบาลซึ่งเป็นของตระกูลวิลเลียมส์ แน่นอนว่าเธอได้รับการดูแลระดับวีไอพี—แพทย์อาวุโสสามคนกำลังยิ้มให้เธออย่างคาดหวัง
หลังจากตรวจเสร็จ ใบหน้าของแอเดลีนก็แดงก่ำไปจนถึงหู เธอดูเหมือนกุ้งต้มสุก ตัวงองุ้มและอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“มีรอยฉีกขาดนิดหน่อย ไม่ร้ายแรงมาก ทายานี่เช้าเย็นนะครับ” คุณหมอพูดอย่างอ่อนโยน แล้วเหลือบมองไปทางโรนัลด์ “ครั้งแรกไม่ควรรุนแรงขนาดนี้ ช่วงนี้งดมีเพศสัมพันธ์ไปก่อนนะครับ”
แอเดลีนหลับตาลง อยากจะเป็นลมให้มันรู้แล้วรู้รอดไปตรงนั้นเลย
โรนัลด์ยังคงมีสีหน้าสงบนิ่งอย่างสมบูรณ์แบบ “มียากินไหมครับ? แล้วเรื่องอาหารต้องห้ามอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
“ช่วงนี้ให้งดของเย็น ของเผ็ด แล้วก็ของแสลงไปก่อน รอให้เธอรู้สึกดีขึ้นก่อนนะครับ หมอสั่งยาแก้อักเสบให้แล้ว เป็นชนิดกินครับ”
พูดจบ คุณหมอก็หันมาทางแอเดลีน “ช่วงนี้ได้กินยาอะไรไปบ้างไหมครับ?”
“ยาคุมฉุกเฉินค่ะ...” เสียงของแอเดลีนแทบจะไม่ได้ยิน
คุณหมอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ยี่ห้ออะไรครับ? หมอต้องเช็กดูก่อนจะสั่งยาเพิ่มให้”
แอเดลีนจำใจหยิบยาคุมฉุกเฉินจากกระเป๋าส่งให้ เมื่อโรนัลด์เห็นกล่องยา สายตาของเขาก็เย็นเยียบลงทันที
งั้นยาที่เธอกินตรงลิฟต์ก็คือยานี้น่ะสิ แล้วเขายังเป็นคนส่งน้ำให้เธอเองกับมืออีก?
เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธของโรนัลด์ แอเดลีนก็เดาว่าเขาคงแค่ไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยาก “ในฉลากบอกว่าถ้ากินภายใน 24 ชั่วโมงจะได้ผลค่ะ ไม่ท้องแน่นอน!”
เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของเธอ โรนัลด์ก็เบือนหน้าหนีไปโดยไม่ตอบอะไร
คุณหมอให้ข้อควรระวังอีกสองสามอย่างก่อนที่พวกเขาจะออกจากโรงพยาบาลในที่สุด
อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยา แอเดลีนจึงรู้สึกว่าความเจ็บปวดลดลงไปบ้าง แต่การต้องเผชิญหน้ากับสีหน้าเย็นชาของโรนัลด์ก็ทำให้เธอร้อนใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาคงไม่ได้คิดว่าเธอพยายามจะตั้งท้องเพื่อจับเขา หรือว่าเธอรู้ตัวตนของเขาและตั้งใจเข้าหาเขาหรอกนะ?
แอเดลีนยอมรับว่าเมื่อวานนี้เธอสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนสำคัญ แต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้การตัดสินใจของเธอพร่าเลือน—เธอแค่อยากจะเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายหล่อๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
ความคิดที่ว่าจะต้องเจอหน้าคู่ขาชั่วข้ามคืนของตัวเองที่ทำงานทุกวันทำให้แอเดลีนรู้สึกชาวาบไปทั้งหัวด้วยความหวาดหวั่น
เมื่อมาถึงลานจอดรถ เธอก็หยุดชะงักก่อนจะก้าวขึ้นรถ
โรนัลด์หันกลับมามองอย่างงุนงง “ไม่สบายหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น” อเดลีนรีบส่ายหน้าแล้วสูดหายใจเข้าลึก “คุณวิลเลียมส์คะ ฉันไม่ได้มาสมัครตำแหน่งเลขาค่ะ”
“แล้ว?” โรนัลด์เปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสาร มองเธออย่างใจเย็น
อเดลีนรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม เธอเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว
เมื่อสังเกตเห็นริมฝีปากที่บวมเจ่อและดูแห้งแตกเล็กน้อยของเธอ โรนัลด์ก็สมาธิหลุดไปชั่วขณะเมื่อหวนนึกถึงสัมผัสตอนที่ได้จูบมัน
เมื่อเห็นเขาเงียบไป อเดลีนก็ยิ่งร้อนใจ “ถ้าคุณจะจ้างฉัน ฉันก็ยังอยากทำงานในแผนกออกแบบค่ะ ฉันเรียนด้านการออกแบบเครื่องประดับมา”
“อเดลีน ผมรู้” โรนัลด์พยักพเยิดให้เธอขึ้นรถ
“คุณรู้อะไรคะ” อเดลีนมองเขาอย่างสงสัยใคร่รู้
นอกจากความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อคืนแล้ว วันนี้พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกันที่บริษัทไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ เขาจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับเธอได้
“อเดลีน อายุ 23 ปี นักศึกษาปีสุดท้ายสาขาการออกแบบเครื่องประดับ ชนะเลิศการประกวดออกแบบเครื่องประดับระดับประเทศสองสมัย และชนะรางวัลกรังด์ปรีซ์การออกแบบเครื่องประดับระดับนักศึกษานานาชาติหนึ่งครั้ง”
น้ำเสียงของโรนัลด์นุ่มนวล ราวกับเจือไปด้วยความขบขัน
ตอนที่เขาเห็นอเดลีนที่บริษัทพร้อมกับแฟ้มผลงาน เขาก็เดาได้ว่าเธอมาเพื่อสัมภาษณ์งาน
เอเลนมีแค่เรซูเม่ของอเดลีน แต่โรนัลด์ได้สืบสวนเรื่องราวของเธอมาเกือบทั้งหมดแล้ว
เขาไม่แน่ใจว่าทำไมเมื่อวานเขาถึงได้ตามผู้หญิงคนนี้ไป แต่เขารู้ว่าเธอพิเศษสำหรับเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา อเดลีนก็ตกตะลึง
เขารู้กระทั่งรายละเอียดรางวัลบางอย่างสมัยมหาวิทยาลัยที่เธอไม่ได้ใส่ไว้ในเรซูเม่ด้วยซ้ำ
แต่เมื่อพิจารณาจากตำแหน่งของเขา เธอก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย
รอบตัวเขาคงมีผู้หญิงมากมายที่มีเจตนาแอบแฝง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่เขาจะสืบประวัติของผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนด้วย
เมื่อครู่เธอก็เพิ่งถูกเจาะเลือดไปสองหลอดที่โรงพยาบาล—น่าจะเป็นการตรวจว่าเธอมีโรคติดต่อหรือไม่ นั่นหมายความว่าโรนัลด์ปลอดเชื้อโรคใช่ไหม
“ผมชื่ออะไร”
ขณะที่อเดลีนกำลังเหม่อลอย โรนัลด์ก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
อเดลีนหัวเราะแห้งๆ “คุณวิลเลียมส์?”
“คุณมาสัมภาษณ์งานโดยที่ไม่รู้ชื่อเจ้าของบริษัทงั้นเหรอ” โรนัลด์อดหัวเราะกับคำตอบของเธอไม่ได้
อเดลีนรู้สึกอับอายยิ่งกว่าเดิม
เธอรู้แค่ว่าซีอีโอของโอพูเลนท์ เทรเชอร์ส นามสกุลวิลเลียมส์ แต่ไม่รู้ชื่อเต็มของโรนัลด์
และก่อนหน้านี้ที่บริษัทก็ไม่มีใครเรียกชื่อเขาเลย อเดลีนรู้สึกเหมือนวันนี้ตัวเองเหยียบหางเสือเข้าให้แล้ว... ซวยแน่ๆ
“โรนัลด์ ผมชื่อโรนัลด์ จำไว้นะ”
เสียงทุ้มนุ่มของโรนัลด์ดังขึ้นอีกครั้ง อเดลีนพยักหน้าหงึกๆ “จำได้แล้วค่ะ คุณโรนัลด์—เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะ คุณวิลเลียมส์!”
เธอรีบยืนตัวตรงแน่วและกล่าวย้ำ “คุณวิลเลียมส์”
โรนัลด์ถอนหายใจในใจ แล้วจับแขนเธอพาเข้าไปในรถ
“คุณวิลเลียมส์คะ ฉัน—” อเดลีนเพิ่งจะเริ่มพูด โรนัลด์ก็โน้มตัวเข้ามาทันที กลิ่นหอมคุ้นเคยจากเมื่อคืนโอบล้อมรอบกายเธอ ทำให้เธอตกใจจนตัวแข็งทื่อ
เธอแทบจะกลั้นหายใจ สายตาจับจ้องใบหน้าของโรนัลด์ที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ เธอเห็นขนตายาวงอนของเขาและแววขบขันในดวงตาคู่นั้น
โรนัลด์ดึงเข็มขัดนิรภัยพาดข้ามตัวเธอแล้วล็อคให้ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ถ้าไม่คาดเข็มขัดนิรภัยที่เบาะข้างคนขับจะโดนปรับนะ”
อเดลีนพรูลมหายใจออกมาพลางเสยผม
หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกำลังเล่นรถไฟเหาะ มันกระหน่ำอยู่ในอกอย่างบ้าคลั่ง
ครู่ต่อมา เธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เธอกำลังจะคุยเรื่องขอย้ายแผนก แต่ก็หยุดพูดไปกลางคัน
เมื่อรถจอดติดไฟแดง เธอหันไปหาโรนัลด์ “คุณวิลเลียมส์คะ ฉันคิดว่าตำแหน่งเลขา—”
“การประมูลใกล้จะเริ่มแล้ว เรามาดูรายการของกันก่อน แล้วจดเป้าหมายของเราไว้”
โรนัลด์ยื่นแท็บเล็ตให้เธอ ภาพแรกที่ปรากฏคือ ‘หัวใจแห่งเนบิวลา’ และอเดลีนก็กลืนคำพูดของตัวเองกลับลงไป
จะมีสักกี่คนในชีวิตนี้ที่จะมีโอกาสได้เห็นสมบัติล้ำค่าระดับราชวงศ์เช่นนี้ เธอต้องขอสัมผัสประสบการณ์นี้สักครั้งก็ยังดี
